ВО ПРИЛЕП НЕМАШ КАДЕ НИТУ ДА СЕ „СЛИКАШ“

Ете, тоа е. Во Прилеп е таква состојбата! Немаш ниту каде да се „сликаш“. Ако сметате дека претерувам, еве: можете во фотографските студија, на свадба, да си направите „селфи“ (самосликање) со мобилен телефон каде било во градот и околината, со фотоапарат или некој друг вид апарат чиј објектив можете да го „самозавртите“ кон Вас. Сепак, тврдам дека нема каде да се „сликате“, а со тоа мислам за вистинско професионално „сликање“, со слика и збор, со мисла и говор, со став и размислување. Ќе прашате зошто? Одговорот е многу едноставен – Прилеп, градот кој „има само една мана – најубав е“, градот со 75 000 жители, заедно со „атарот“, нема ниту една телевизија, а (нека ми простат неколкуте приватни радио-станици), ниту соодветно екипирана, програмски организирана и технички, соодветно опремена радио-станица. Па, тогаш?! Каде ќе се „сликаш“. Каде збор ќе изустиш, каде став ќе изнесеш, каде некому да му се обратиш? Значи, „можеш да се сликаш“ и, тоа, колку сакаш да се „самосликаш“. Тоа е Прилеп, најпрво го пропаднаа некогашниот ЦПРТВ (Центар за печат, радио и телевизија – Прилеп), потоа пропадна и ТВ-Визија и сега? Сега вадете ги мобилните, фотоапаратите („идиотчињата“) и „самосликајте се!“

Оние кои, на разни начини, диригираат со општите состојби во градот и општината, веројатно дека имаат каде да се сликаат, па воопшто не ги загрижува, а можеби дури се и „среќни“ што нивниот град (и буквално „нивниот“) го направија град на „самосликање“. Тие си се „самосликаат“, ние обичните си се „самосликаме“ и така убаво го „развиваме“ градот, а секако и „пошироко“, сѐ до моето Мариово во кое 60 години, ниту камен на камен не поставија, а постојано ги исцрпуваат ресурсите, создаваат лични милионски капитали, се жалат дека се „тешки страдалници“ и се фалат дека се грижат за оваа област. Често знаат да истакнат дека таму нема „лујџе“ и затоа не им се ислпаќало, ниту едно обично мовче да направат на реката, пример: во селото Чаниште, каде при полноводни услови, неколкуте десетици жители нема каде да ја преминат надојдената река. Па нели и тие се „лујџе“ и ги поседуваат сите законски и граѓански права како и оние во градот или кој било гард во светот? Ех, „мудра“ политика!!?

И? Каде е е сега прилепската новинарска „фела“ (не го сакам овој збор, но многу е омилен во некои кругови, па…)? Некои мои колеги (мене ме „отфрлија“ бидејќи сум се занимавам со посебна тема – археологија, историја, култура, но сепак се сметам за нивен колега и еве, сега, решив да изнесам некој мој скромен став во врска со новинарството и информирањето) маки мачат да одржат, каква – таква, кондиција во својата професија, мачејќи се да закуќат некаков медиум, други под закрила на власта (простете што вака грубо го кажувам тоа, но не сакам да навлегувам во посебна анализа на тој факт) станаа вработени, па и функционери и директори, зависно од „заслугите“ во некои јавни институции поради разните врски и нивната „независност“ „гласноговорништво“ против „лошите“ состојби од една старна и за „добрите“ состојби од друга страна. И, не само тоа. Тиа и во ваква положба продолжуваат да бидат „независни“, да работата за „независното“ новинарство, во името на „објективноста“, „хуманоста“ и другите „човечки“ вредности. Тоа, постојано така се случува последниве децении, а не беше поинаку ниту пред овие неколку децении, но во претходните, сепак, некако се одржуваше сотојба во која, барем дел од новинарите се надеваа дека ќе се пронајдат. Денес се доведовме (еве, не се издвојувам, ниту самиот од тој моментум) во состојба на „самосликање“ (зборот „селфи“ не ми е особено омилен“).

Па, каде сега обичниот човек да се појави и да каже збор-два, во кој медиум, на која ТВ, па дури и на кое радио, кога се соочуваме со состојба на „самосликање“. Каде да упатиме порака, да укажеме на сопствените проблеми, на законските или незаконските тортури, кои секојдневно ги доживуваме, па нека се тие и по “наша“ вина? Значи, ни преостанува да се „самосликаме“! Состојбата е „таква“,никој за тоа не е „одговорен“, сите заедно не нѐ „бива“ и остануваме со нашите фото-алатки в рака, па можеме со нив да си се „сликаме“. На тој начин, сите ќе си бидеме „убави“, и оние од власта и институциите, и ние надвор од нив, просто да не веруваш дека постоела состојба како онаа од бајките. Бајковидна состојба! Сите сме си убави, сите уживаме сами со себе и сами за себе, општата ситуација е во „расцвет“, одиме сите напред и, така убави, никој нема да не запре и сите ќе не прифатат, каде и да одиме. Некои во лагодитетот на народниот буџет (кој си го земаат како своја заслуга и свое постигнување), другите како знаат и умеат, ниту кој краде, ниту кој лаже, ниту кој страда, ниту кој умира – се ќе си решаваме со „самосликање“.

Така е во стопанството, така е во културата, така е во спортот, во науката, во културно-забавниот живот, во уметноста. Во уметноста? Таму се некои од најголемите страдалници. Јас лично познавам неколкумина, некои се и со големи признанија од општинските валсти, па и од повисоките, ама, ете не заслужуваат ниту корка леб, иако свои уметнички креации претставиле на стотици места во светот, успеале да реализираат голем број свои самостојни претставувања, но не заслужиле корка леб!!!? Па нека си се „самосликаат“, што очекуваат тие? Ех, тешко е човек да остане сериозен во состојба на „општо самосликање“, во состојба на „паралелни светови“, во системот и покрај него, во привилегираниот свет и покрај него. А, за уметноста и страдалниците – допрва ќе стане збор. Па, тие, уметниците (некои од нив, зашто и во тој свет владее состојбата на „самосликање“ и привилегиран свет) – не сакаат да работат, бре, не сакаат да копаат, да креваат и садат, не сакаат работа во фабрика, во Дрксл, во Шуберт, во Гентерм. И? Кој им е виновен тогаш? Па зошто не влезат во некоја „убава“ партија, па да ги „огрее“ сонце? Ех, каква „дрскост“!!!