Уметност

Небото се сруши над главите на невините жртви Заедно со целото бреме на нечовечноста, Натрупано со годините и вековите. Екна

Долг е патот пред мене сенки од сеништа крај него се потресуваат, ме плашат, ко страшливец беден сакаат назад да

Сам е владиката на дожд и ветар, Лудо плаче над својата судбина, Солзи му ја поливаат молитвата, Јад ко грамаден

Од никаде, по ридот со пат поплочен, Се зададе војска повеќестотна, Водена од царица со свита опкружена, Од туѓа вера

Од рака, на рака, од плеќи, на плеќи, Во мајсторски раце, стокмен камен, Во несрушлив бедем, над поројна стерна, Четириесет

Под златниот врв, осамен во стројност, Деца претворени во камен од жед За мајчинско млеко, од гради мајчински, Во камени

Изгниени коски на паднати претци Го збогатуваат земниот плод И понесени од спомени, ги дразнат духовите На смртници, кои сонуваат

Храмот ореолен над црквите Возвишен во небесата, пливнат во сјај, Бдее над молитвата упатена За божја милост и за вечност

Чудовиште – ѕвер, Ниту божјо суштество, ниту змеј, Зината челуст, ненаситна и гнасна, Голташе без мерка Живот и љубов –

Храмот, вознесен над пламенот, Се појавува на небото како фенер Опкружен со светилки, мали, а силни, Нивната светлина продира длабоко,