Уметност

Чудата одамна ги нема, Делови од приказни Шепотат по ледини или Меѓу древните карпи низ ридовите Ги предизвикуваат духовите На

Мртви пророци Низ туѓи усти пророкуваат, Знаци и сништа, настани, Минати и идни, толкуваат. Светлината го пронижува ридот, Минува низ

Е, Александре Велики – Македонски, потомче Хераклов, следбенику Дионисов, смртници ти го валкаат името, чинат грев, по свое го толкуваат

(Извадок од поема)   Во земја крстопатна Разулавени ветришта Веат приказни на заборавени пророци, Митови и легенди за луѓе божествени

Живеам во раскош од камени дворци, Од храмови во стилови сјајни Во градови зрачни и трошни Со мистика обвиени вечно.

Кога нема смисла времето, кога станува претешко, кога се е скверно, кога нема, веќе, надеж, кога нема излез, нема светлина,

Во долината на тишината Заспивам со тревите Со мирисот на раѓањето. Скриен во боите се стопувам Со звукот на скакулците,

Се збра светот во едно, Зачука опасно универзумско срце, Зататни лудило И молња секна од запад. Згрме, Удри во срцето

Овде времето нема почеток, Вечноста му е корен. Пламти силен оган Од древните ѕидишта И од душите на горди жители,

Коските на моето племе Се расфрлени низ светот Како пресушено семе, Разнесено од ветар. Од него никнуваат високи кули, Кои